اشعار عاشقانه هوشنگ ابتهاج + شعرهای دلتنگی سایه • مجله تصویر زندگی

ارغوان شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی ست هوا؟
یا گرفته است هنوز؟

فرو خواندم به گوشش قصه ی خویش
چو باران بهاری اشک می ریخت

زود است گالیا

بر آستان تو چون\xa0سایه\xa0سر نهم همه عمر
که هرکه پیش تو ره یافت باز پس نرود

از بیم محتسب مشکن ساغر ای حریف
می خواره را دریغ بود خدمت عسس

ایران ای سرای امید\xa0بر بامت سپیده دمید
بنگر کزین ره پر خون خورشیدی خجسته رسید

شاخه ها را از جدایی گر غم است
ریشه هاشان دست در دست هم است

اشعار دلتنگی و عاشقانه از هوشنگ ابتهاج

گفتمش مراد من به خنده گفت
لابه از تو و بهانه با من است

دراین سرای بی کسی.کسی به در نمی زند
نوای عشق را کسی دم سحر نمی زند
جوانه ها سپرده شد به دست جوی بی کسی
هوای\xa0شعر عاشقانه\xa0هم به سر نمی زند
به طبع شاعران نگو که شعر تازه ای دهد
که از دلان نا امید شعر تر نمی زند
درخت شعر من ببین دوباره هم شکوفه زد
ولی چه سود دارد این غزل ثمر نمی زند
نباش نوش دارویی که بعد مرگ من رسی
که هیچ ناله ای اثر به گوش کر نمی زند

شعر دلتنگی سرگذشت از سایه

روزی که گونه و لب یاران همنبرد

ارغوانم آنجاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد می گرید
چون دل من که چنین خون آلود
هر دم از دیده فرو می ریزد

آینه خورشید شود پیش رخ روشن او
تابِ نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا

✿☆✿✿☆✿

شعر افسانه خاموشی از هوشنگ ابتهاج

زین گونه ام که در غم غربت شکیب نیست
گر سر کنم شکایت هجران غریب نیست

به آوردی و گرنه با چنین ناز
اگر دل داشتم می بردی از من

گلبانگ\xa0سایه\xa0گوش کن ای سرو خوش خرام
کاین سوز دل به نـاله ی هر عندلیب نیست

ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﻠﺮﻧﮓ ﻭ ﮔﻠﮕﻮﻥ
ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺷﺖ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﮔﺸﺖ ﺍﺯﯾﻦ ﺧﻮﻥ

خوابیده اند گرسنه و لخت روی خاک

عاشق منم که یار به حالم نظر نکرد
ای خواجه درد هست و لیکن طبیب نیست

عشق من و تو ؟… آه

تو بهار دلکشی و من چو باغ
شر و شوق صد جوانه با من است

✿☆✿✿☆✿

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

زود است گالیا

افسون شده تو را زبان نیست
ور هست همه فسانه از توست

ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻭﺍﺯ ﺗﺬﺭﻭ ﺍﺳﺖ
ﺩﻻ ﺍﯾﻦ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﻥ ﺳﺮﻭ ﺍﺳﺖ

شعر عارفانه خاموشی از هوشنگ ابتهاج (سایه)

خواب نازت ای پری ز سر پرید
شب خوشت که شب فسانه با من است

شعر تنگ غروب از هوشنگ ابتهاج

در خراب آباد دنیا نامه ای بی ننگ نیست
از من خلوت نشین نام و نشانی گو مباش.

چون سر زلفش نکشم سر ز هوای رخ او
باش که صد صبح دمد زین شب امید مرا

ما را هوای چشمه ی خورشید در سر است
سهل است سایه گر برود سر در این هوس

در کار عشق او که جهانیش مدعی است
این شکر چون کنیم که ما را رقیب نیست

یاری کن ای نفس که درین گوشه ی قفس
بانگی بر آورم ز دل خسته ی یک نفس

دخترم یلدا
خفته در گهواره می جنباندش مادر
شب گران بار است و باران همچنان یکریز می بارد
سایه باریک اندام زنی افتاده بر دیوار
بچه اش را می فشارد در بغل نومید
در دلش انگار چیزی را
می کنند از ریشه خون آلود
لحظه ای می ایستد خم می شود آهسته با تردید

همنشین جان من مهر جهان افروز توست
گر ز جان مهر تو برخیزد جهانی گو مباش

شاد و شکفته در شب جشن تولدت

دیر است گالیا

✿☆✿✿☆✿

اما در این زمانه که درمانده هر کسی

پیش تو چه توسنی کند عقل؟
رام است که تازیانه از توست

می جوش می زند به دل خم بیا ببین
یادی اگر ز خون سیاووش می کنی

اما هزار دختر بافنده این زمان

روزی که بازوان بلورین صبحدم

اگر چه دلها پر خون است شکوه شادی افزون است
سپیده ما گلگون است که دست دشمن در خون است

✿☆✿✿☆✿

شعر غمگین بانگ دریا از هوشنگ ابتهاج

گفتمش من آن سمند سرکشم
خنده زد که تازیانه با من است

در این پست از مجله تصویر زندگی گلچینی از اشعار عاشقانه و عارفانه این استاد گرانقدر و شاعر نامی معاصر ایران زمین رو گرد آوردیم.

دکلمه شعر چه غریبانه تو با یاد وطن می نالی

من چه گویم که غریب است دلم در وطنم

اشعار کوتاه هوشنگ ابتهاج

می را چه اثر به پیش چشمت؟
کاین مستی شادمانه از توست

مرا آواز دادی ، چون رسیدم
کبوتر گشتی و پرواز کردی

شب فرو می افتاد
به درون آمدم و پنجره ها رابستم
باد با شاخه در آویخته بود
من در این خانه تنها

جان می کنند در قفس تنگ کارگاه

به ره افتاد کاروان

باز باران است و شب چون جنگلی انبوه
از زمین آهسته می روید
با نواهایی به هم پیچیده زیر ریزش باران
با خود او را زیر لب نجواست
سرگذشتی تلخ می گوید
کوچه تاریک است

یک دم وصلت ز عمر جاودانم خوش تر است
بر وصال دوست عمر جاودانی گو مباش

در عزلت تب آور تبعیدگاه خارک

نثار آه سحر می کنم سرشک نیاز
که دامن توام ای گل ز دسترس نرود

✿☆✿✿☆✿

بر پرده های ساز

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات؟
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

زندگی زیباست ای زیبا پسند
زنده اندیشان به زیبایی رسند

جانِ دل و دیده منم، گریه خندیده منم
یارِ پسندیده منم، یار پسندید مرا

ز موج چشم مستت، چون دل سرگشته برگیرم
که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی

فغانِ بلبل طبعم به گلشن تو خوش است
که کار دلبری گل ز خار و خس نرود

گل پرپر ، کجا گیرم سراغت ؟
صدای گریه می اید ز باغت

عشق من

اشعار عاشقانه از هوشنگ ابتهاج

سپیده سر زد و مرغ سحر خواند
سپهر تیره دامان زرافشاند

رنگ نشاط و خنده گمگشته بازیافت،

دخترم یلدا
خفته در گهواره اش آرام

شعر غمگین گریه از هوشنگ ابتهاج

در گوش من فسانه دلدادگی مخوان

سر زلف تو کو ؟ مشک ترم کو ؟
لب نوشت ، شراب و شکرم کو ؟

بر من حرام باد از این پس شراب و عشق!

✿☆✿✿☆✿

شعر زیبای قصه آفاق از هوشنگ ابتهاج (سایه)

گوهرِ گم بوده نگر تافته بر فرق فلک
گوهریِ خوب نظر آمد و سنجید مرا

هنگام بوسه و غزل عاشقانه نیست

تنگ غروب و هول بیابان و راه دور
نه پرتو ستاره و نه ناله ی جرس

در تار و پود هر خط و خالش، هزار رنج

من در این گوشه که از دنیا بیرون است
آفتابی به سرم نیست
از بهاران خبرم نیست
آنچه می بینم دیوار است
آه این سخت سیاه
آن چنان نزدیک است
که چو بر می کشم از سینه نفس
نفسم را برمی گرداند

خوش تر از نقش توام نیست در ایینه ی چشم
چشم بد دور، زهی نقش و زهی نقش پسند

شبی بود و بهاری ، در من آویخت
چه آتش ها ، چه آتش ها برانگیخت

مژده بده، مژده بده، یار پسندید مرا
سایه او گشتم و او برد به خورشید مرا

بانگ پایی می شود نزدیک
شاخه ای بر پنجره انگشت می ساید
اشک باران می چکد بر شیشه تاریک
من نشسته پیش آتش در اجاقم هیمه می سوزد

ارغوان پنجه خونین زمین
دامن صبح بگیر
وز سواران خرامنده خورشید بپرس
کی بر این درد غم می گذرند؟

✿☆✿☆✿☆✿

دستم نمی رسد که در آغوش گیرمت
ای ماه با که دست در آغوش می کنی

چشم هزار دختر بیمار ناتوان…

یاران من به بند،

قصه ی عشق من آوازه به افلک رساند
همچو حسن تو که صد فتنه در آفاق افکند

سایه، چون مرغ خزانت بی پناهی خوش تر است
چتر گل، چون نیست بر سر سایبانی گو مباش

زیباترین غزلیات هوشنگ ابتهاج

من آن ابرم که می خواهد ببارد
دل تنگم هوای گریه دارد

آن بانگ بلند صبحگاهی
وین زمزمه شبانه از توست

عصیان زندگی است

سایه\xa0چو شمع شعله در افکنده ای به جمع
زین داستان که با لب خاموش می کنی

در گوش من فسانه دلدادگی مخوان!

تنها

دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق
کزین چراغ تو دودی به چشم کس نرود

پری بودی و با من راز کردی
به ناز و عشوه عشق آغاز کردی

خونابه گشت دیده ی کارون و زنده رود ای پیک آشنا برس از ساحل ارس
صبر پیمبرانه ام آخر تمام شد ای ایت امید به فریاد من برس

در هر کنار و گوشهٔ\xa0این دوزخ سیاه

سوی تو،

دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند
سایه ی سوخته دل این طمع خام مبند

پرتو بی پیرهنم، جان رها کرده تنم
تا نشوم\xa0سایه\xa0خود باز نبینید مرا

غریو از قلعه ی ویرانه برخاست
گرفتاران به آزادی رسیدند

گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه عشق نهان من و توست

شکفتی چون گل و پژمرده ای از من
خزانم دیدی و آزردی از من

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
که خنجر غمت از این خراب تر نمی زند

در دخمه های تیره و نمناک باغشاه

گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

من این چنگ حزین را می شناسم
دریغا عشق من ، عشق شکسته

گر گوش می کنی سخنی خوش بگویمت
بهتر ز گوهری که تو در گوش می کنی

اینجا به باد رفته هزار آتش جوان

سایه ها، زیر درختان، در غروب سبز می گریند
شاخه ها چشم انتظار ِ سرگذشت ابر
و آسمان، چون من، غبار آلود دلگیری
باد، بوی خاک ِ باران خورده می آرد
سبزه ها در راهگذار ِ شب پریشانند
آه، اکنون بر کدامین دشت می بارد؟
باغ، حسرتناک ِ بارانی ست
چون دل من در هوای گریه ی سیری…